ပအိုဝ္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔အေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ
ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ့
ေအာက္ျမန္မာျပည္ရွိ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕သည္ ျမန္မာကဲ့သုိ႕၀တ္ဆင္ၾကေလသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္ရွိပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသား တုိ႕သည္ အနက္ေရာင္၀တ္စံုကိုအမ်ားဆံုး၀တ္ဆင္ၾကသည္။ အနက္ေရာင္ကို ၀တ္ဆင္ၾကျခင္းမွ အနက္ေရာင္သည္အပူကိုစုတ္ယူႏုိင္ျခင္း၊ ေအးျမေသာရာသီဥတုဒဏ္ကာကြယ္ႏုိင္ျခင္း၊ ေပေရစြန္းထင္းမႈသက္သာျခင္း စသည္တုိ႕ေၾကာင့္ျဖစ္မည္ဟုယူဆရေပသည္။
ရာသီဥတုဒဏ္ကို ခံႏုိင္သည္ဟုဆုိသျဖင့္ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕သာမက အျခားတိုင္းရင္းသားမ်ားပါ အေရာင္ကိုမ၀တ္ဆင္ၾကသ ေလာဟု ေမးစရာရွိေပသည္။ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕သည္ ပိုမုိျမင့္မားေသာ ေတာင္ထိပ္မ်ားတြင္ေနထုိင္ၾကေသာေၾကာင့္ ေတာင္ေပၚေဒသသည္ ေျမနိမ့္အရပ္ထက္ အေႏြးဓာတ္နည္းပါး၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္အနက္ေရာင္ရွိေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကို၀တ္ဆင္ၾကျခင္းျဖစ္မည္ဟုယူဆရေပသည္။
ရွမ္းျပည္နယ္တြင္
အနက္ေရာင္အ၀တ္အစားကို ၀တ္ဆင္ၾကသူမ်ားမွာ ပအုိ၀္း၊ ေတာင္ရုိး၊ လီေရွာစသည့္
တုိင္းရင္းသားမ်ားပင္ျဖစ္ သည္။ အေရာင္တူေသာ္လည္း
၀တ္စားဆင္ယင္ပံုခ်င္းကြာေလသည္။
ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕သည္ ၿခံလုပ္ငန္း၊ လယ္ယာလုပ္ငန္း၊ ေတာင္ယာလုပ္ငန္းတုိ႕ျဖင့္ အသက္ေမြးၾကသျဖင့္ေအးျမေသာ ေတာင္ေပၚေဒသတြင္ေန႕စဥ္ရႊံ႕မ်ား၊ ေျမမ်ားေပက်ံမႈကိုေတြ႕ႀကံဳၾကရ၏။ အနက္ေရာင္ကို ၀တ္ဆင္ထားျခင္းျဖင့္ ေပေရမႈကိုသက္သာေစ သည္။ အနက္ေရာင္သည္ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕၏ မူပုိင္အေရာင္သဖြယ္ျဖစ္ေနေပသည္။
ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕သည္ ၿခံလုပ္ငန္း၊ လယ္ယာလုပ္ငန္း၊ ေတာင္ယာလုပ္ငန္းတုိ႕ျဖင့္ အသက္ေမြးၾကသျဖင့္ေအးျမေသာ ေတာင္ေပၚေဒသတြင္ေန႕စဥ္ရႊံ႕မ်ား၊ ေျမမ်ားေပက်ံမႈကိုေတြ႕ႀကံဳၾကရ၏။ အနက္ေရာင္ကို ၀တ္ဆင္ထားျခင္းျဖင့္ ေပေရမႈကိုသက္သာေစ သည္။ အနက္ေရာင္သည္ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕၏ မူပုိင္အေရာင္သဖြယ္ျဖစ္ေနေပသည္။
ပြဲေနပြဲထုိင္ ၀တ္စံုမ်ားကိုလည္းအနက္ေရာင္ျဖင့္သာခ်ဳပ္လုပ္၀တ္ဆင္ၾက၏။ ၀တ္ဆင္ရာတြင္လည္း အဖုိးထုိက္တန္ေသာ အမ်ဳိးအ စားမ်ားကိုသာ၀တ္ဆင္ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ သကၠလပ္အနက္မ်ားကို၀တ္ဆင္ၾက၏။ ေရွးကအနက္ေရာင္ရွိေသာပိုး၊ ဖဲမ်ားကိုပင္၀တ္ဆင္ခဲ့ ၾက၏။ အမ်ဳိးသား၀တ္စံုသည္ ကာလတန္ဖုိးအားျဖင့္ က်ပ္ တစ္သိန္း၊ အမ်ဳိးသမီး၀တ္စံုသည္ က်ပ္ တစ္သိန္းခြဲ ေလာက္ရွိ၏။ ဤမွ်တန္ဖုိးရွိေသာ ပြဲေနပြဲ ထုိင္၀တ္စံုမ်ဳိးကို ဆင္ရဲႏြမ္းပါးသူမ်ားပင္ တစ္စံုစီရွိေအာင္၀ယ္ထားၾက၏။
 |
| စာေရးသူအား ပအိုဝ္းဝတ္စံုျဖင့္ျမင္ရပံု |
ေရွးအခါက ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕သည္ မိမိတုိ႕၀တ္ဆင္ေသာ အ၀တ္အစားအနက္ကိုကုိယ္တုိင္ရက္လုပ္၀တ္ဆင္ခဲ့ၾကသည္။ ၀ါကို ကိုယ္တုိင္စုိက္၍ ကိုယ္တုိင္ဖန္ကာကိုယ္တုိင္ဗုိင္းငင္ရသည္။ ၀ါခ်ည္ျဖင့္ပင္အထည္ရက္လုပ္ၾကသည္။ ၀ါခ်ည္ျဖင့္ရက္လုပ္ထားေသာ အျဖဴေရာင္ခ်ည္ထည္ကို အနက္ေရာင္ဆုိးယူၾကသည္။
အနက္ေရာင္ဆုိးပံုမွာ မဲနယ္ပင္၏အရြက္မ်ားကိုခူးယူ၍ ပံုးသုိ႕မဟုတ္ အုိးထဲတြင္ထည့္ကာေလးငါးညစိမ္ထားရသည္။ မဲနယ္ရြက္မ်ား ပုပ္လာေသာအခါ ထံုးျဖင့္ေရာ၍ေခ်ရသည္။ ေခ်ၿပီးေသာမဲနယ္ရြက္ကိုမူပစ္လုိက္သည္။ ထံုးႏွင့္မဲနယ္ရြက္တုိ႕ေရာနယ္ထားေသာ အရည္ကို အျဖဴေရာင္အျမႇဳပ္ထြက္သည္အထိေမႊေပးရသည္။ ထုိေနာက္ အနည္ထုိင္ေအာင္ထားၿပီး၊ အေပၚမွအရည္ၾကည္ကိုသြန္ထုတ္လုိက္သည္။ က်န္ရွိေသာအနယ္မွာ အနက္ေရာင္ရွိေလသည္။
တစ္ဖန္ ပအုိ၀္းအေခၚမံုးရြက္ (အေမြးရွိေသာအရြက္တစ္မ်ဳိး) ကိုျပာျဖင့္ေရာၿပီး သံုးညခန္႕စိမ္ရသည္။ ဤမံုးရြက္ကိုျပာျဖင့္ေရာၿပီး သံုးညခန္႕ေရစိမ္ရသည္။ သံုးညခန္႕ေရစိမ္ၿပီးေနာက္ မံုးရြက္မ်ားကိုအရည္ရေအာင္ ညႇစ္ယူ၏။ ထုိအရည္ကိုေစာေစာကျပဳလုပ္ထားေသာ အနည္းျဖင့္သံုးညခန္႕ျပန္စိမ္ရသည္။
ထုိအရည္ကိုတုတ္ေခ်ာင္းျဖင့္ေမႊ၍ အ၀ါေရာင္အရည္ျဖစ္လာပါက ေဆးဆုိႏုိင္ေလသည္။ ထုိသုိ႕တုတ္ေခ်ာင္းျဖင့္ေမႊရာတြင္ အရည္ မွာအ၀ါေရာင္ရွိေသာ္လည္း အျမႇဳပ္မွာအျပာေရာင္ရွိေလသည္။ တုတ္ေခ်ာင္းျဖင့္ေမႊရာတြင္ အျမႇပ္မထြက္ပါက အေရာင္းဆုိး၍မရေသးေပ။ ဤအရည္ကို ရေသာအခါ ရက္လုပ္ထားေသာ အျဖဴေရာင္အထည္ကို ေရျဖင့္ေလွ်ာ္ၿပီး အနက္ေရာင္ ေဆးဆုိးႏုိင္သည္။ တစ္ႀကိမ္ဆုိးၿပီးတုိင္းေရ ျဖင့္ေလွ်ာ္ရ၏။ ထုိေနာက္ ေနလွန္းရ၏။ ေျခာက္လာေသာအခါ ညေနတြင္ တစ္ခါျပန္ဆုိးၿပီး၊ ေရျဖင့္ေလွ်ာ္ကာ ေနတစ္ဖန္ျပန္လွန္းရသည္။ ဤသုိ႕ျဖင့္တစ္ေန႕လွ်င္ ႏွစ္ႀကိမ္ျဖင့္ ေလးရက္ရွစ္ႀကိမ္ ဆုိးရေပသည္။
အနက္ေရာင္အထည္ကိုရၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္းေဆးဆုိးသည့္လုပ္ငန္းမၿပီးေသးေခ်။ ပအုိ၀္းအေခၚ “ စြံ ” ပင္၏အေခါက္ကိုယူ၍၊ သံုးေရ တစ္ေရရေအာင္က်ဳိရသည္။ ထုိအရည္ကိုအေအးခံၿပီး အနက္ေရာင္ဆုိးၿပီးေသာအထည္ကိုဆုိးရသည္။ အေျခာက္လွန္းၿပီးေနာက္ ကၽြဲသားေရ ကုိအရည္က်ဳိၿပီး၊ ထုိကၽြဲသားေရရည္ျဖင့္ဆုိးရျပန္သည္။ ကၽြဲသားေရရည္ျဖင့္မစိမ္ခင္၊ သဲမပါေသာအေရာင္မဲြသည့္ရႊံ႕ထဲတြင္နစ္ၿပီးမွ ကၽြဲသားေရ ရည္ျဖင့္ ဆုိးပါကပို၍နက္ေသာအေရာင္ကိုရရွိသည္။
အနက္ေရာင္အထည္ကိုရၿပီးသည့္ေနာက္ ထုိအထည္ကိုေရေႏြးေငြျဖင့္ေပါင္းခံရသည္။ ေရေႏြးေငြ႕ျဖင့္ေပါင္းခံၿပီးအေျခာက္လွန္းရ၏။ ေျခာက္လာေသာအခါ ပထမဆံုးအနက္ေရာင္စဆုိးသည့္ အရည္ျဖင့္သံုးႀကိမ္ဆုိးရေသးသည္။ တစ္ခါဆုိးၿပီးတုိင္း အေျခာက္လွန္းကာ သံုးႀကိမ္ ဆုိးရသည္။ ဤအႀကိမ္မွာေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္၏။ ဤအႀကိမ္ဆုိးၿပီးေသာအခါ ပိတုန္းေရာင္ကဲ့သုိ႕ေသာ အနက္ေရာင္အထည္ကိုရရွိေလသည္။
ေရွးအခါက မိမိတုိ႕၀တ္ဆင္ရန္အထည္မ်ားကိုလက္ျဖင့္ခ်ဳပ္လုပ္၀တ္ဆင္ၾက၏။ အထည္ခ်ဳပ္ရန္ ခ်ည္မ်ားကိုလည္းကိုယ္တုိင္ငင္ယူ ၾကသည္။ ပအုိ၀္းအမ်ဳိးသမီးတုိ႕ ဗုိင္းငင္ထားေသာခ်ည္မ်ားကိုယခုေခတ္အပ္ခ်ဳပ္စက္ျဖင့္ပင္ ခ်ဳပ္ႏုိင္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ေရွးအခါကပအုိ၀္းတုိင္း ရင္းသားတုိ႕ အနက္ေရာင္အထည္မ်ားကို၀တ္ဆင္ႏုိင္ေရးအတြက္ပင္ပန္းစြာ အဆင့္ဆင့္ေဆးဆုိးယူရေပသည္။ ယခုအခါတြင္မူ ေရွးကကဲ့သုိ႕ ပင္ပန္းစြာ ေဆးဆုိးမယူရေတာ့ဘဲ အနက္ေရာင္အထည္မ်ားကိုအလြယ္တကူ၀ယ္ယူရရွိႏုိင္သည္။
ရွမ္းျပည္ရွိ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕သည္ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈ၊ ဓေလ့ထံုးစံ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ စာေပႏွင့္ဘာသာစကားမွာတစ္ေန႕တျခားမႈန္ ၀ါးေပ်ာက္ကြယ္ေနသည္။ ေျမျပန္႕ေနပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕တြင္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးစံမ်ားလႊမ္းမုိးလ်က္ရွိေနေပသည္။
အမ်ဳိးသားဝတ္စံု
အမ်ဳိးသားမ်ားသည္ ေဘာင္းဘီပြ၊ အေပၚအကၤ်ီ(တုိက္ပံုအကၤ်ီ) ကို၀တ္ဆင္ၾက၏။ ေဘာင္းဘီမွာ ရွမ္းေဘာင္ဘီႏွင့္တူေလသည္။ ေရွးက ေပါင္းေအာက္တြဲၿပီးအလြန္ပြေသာ ေဘာင္းဘီကို၀တ္ခဲ့ၾက၏။ ယခုေခတ္တြင္ သြားလာမႈလြယ္ကူေစရန္ ေဘာင္းဘီကိုခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ၀တ္လာၾကသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ အတြင္းတြင္အျဖဴေရာင္ရွိေသာရွပ္အကၤ်ီကိုအမ်ားဆံုး၀တ္ဆင္ၾက၏။ အျခားအေရာင္ကို၀တ္ဆင္ျခင္းမ်ား လည္းရွိေပသည္။ ခါးပတ္ပတ္ၿပီး ကြမ္းအစ္ထည့္ထားေသာ လြယ္အိတ္ကိုလည္းေကာင္း၊ ပလုိင္းျပားကိုလည္းေကာင္းလြယ္ေလ့ရွိၾကသည္။
ေခါင္းေပါင္းကိုလည္းေပါင္းၾက၏။ ေရွးကဖဲေခါင္းေပါင္းကို၀တ္ဆင္ၾကသည္။ အမ်ဳိးသားမ်ားေပါင္းေသာေခါင္းေပါင္းမွာအရွည္ ၁၀ ေတာင္မွ ၁၂ ေတာင္ခန္႕အထိရွိေလသည္။ ယခုအခါ ေရွးက်ေသာလူႀကီးအခ်ဳိ႕ႏွင့္စာေဟာဆရာမ်ားသာေပါင္းၾကေတာ့၏။ ယခုအခါေခါင္း ေပါင္းအျဖစ္ ဖူးေစာင္မ်ားကိုေပါင္းၾကသည္။ အနီ၊ အ၀ါစသည့္ကြက္က်ားအဆင္မ်ဳိးကို ႏွစ္သက္ၾကသည္။အျခားအဆင္မ်ားကိုလည္း ဆင္ ယင္သံုးစြဲၾကေလသည္။
ယခုအခါအ၀ါေရာင္ကိုအမ်ားဆံုးႏွစ္သက္အသံုးျပဳၾကသည္ကိုေတြ႕ရ၏။ ေခါင္းေပါင္းစကိုေအာက္စုိက္ထားၿပီးေပါင္း ေလ့ရွိသည္။
 |
| ပအိုဝ္းေခါင္းေပါင္းဆင္ျမန္းထားေသာ စာေရးသူ |
အမ်ဳိးသမီးဝတ္စံု
အမ်ဳိးသား၀တ္စံုသည္ ရွမ္းႏွင့္တူေသာ္လည္း အမ်ဳိးသမီး၀တ္စံုမွာ ရွမ္းအမ်ဳိးသမီး၀တ္စံုမ်ားႏွင့္မတူေပ။ တစ္မူထူးျခားေန၏။ ပအုိ၀္း တုိင္းရင္းသားတုိ႕သည္ အဖ၀ိဇၨာ၊ အမိနဂါးမမွဆင္းသက္လာသည္ဟုယံုၾကည္ထားၾကသျဖင့္ယခုထက္တုိင္ ဆင္ထံုးဖြဲ႕ေနေသာအမ်ဳိးသမီး ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုသည္ နဂါးႏွင့္တူလွေပသည္။
ပအုိ၀္းအမ်ဳိးသမီး၀တ္စံုတြင္ ေခါင္းေပါင္းအပါအ၀င္အဂၤါငါးရပ္ရွိေလသည္။ အနက္ေရာင္အေပၚ သင္တုိင္းအကၤ်ီ၊ အကၤ်ီလက္ရွည္ အနက္၊ လက္ေမာင္းစြပ္အနက္၊ ထဘီအနက္၊ ေျခသလံုးပတ္အနက္ စသည္ျဖင့္အဆင္သင့္၀တ္ဆင္ၾကသည္။ ေျခသလံုးမွ မ်က္စိအထိႏွစ္ ဘက္လံုးတြင္ အနက္ရွိေသာအ၀တ္ျဖင့္ ပတ္ထားေလသည္။
 |
| ပအိုဝ္းဝတ္စံုဝတ္ဆင္ထားေသာ ေမာ္ဒယ္နန္းခင္ေဇယ်ာ |
အမ်ဳိးသမီးမ်ား၏ ဦးေခါင္းထက္တြင္ဆံပင္ကိုအလယ္တည့္တည့္တြင္လည္းေကာင္း၊ အနည္းငယ္ေစာင္း ၍လည္းေကာင္းထံုးထားၾက ၏။ ဤသုိ႕ထံုးျခင္းမွာဘုရား၊ တရားကို ဦးထိပ္ထားသည့္သေဘာပင္ျဖစ္၏။ ဦးေခါင္းကိုတဘက္ဖူးေစာင္ျဖင့္ေပါင္းထားၾကသည္။ ေရွးကမူ ပိုးထည္ကိုသံုးၾက၏။ ပိုးထည္တဘက္ကို ပြဲလမ္းသဘင္မ်ား၌သာေပါင္းတတ္ၾကသည္။ ထုိပိုးထည္တဘက္မွာ အရွည္ငါးေတာင္ခန္႕ရွိ၏။ ေရွး က အညိဳရင့္ေရာင္ ကတၱီပါတဘက္မ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ သိုးေမႊးျဖင့္ရက္လုပ္ထားေသာတဘက္ကုိလည္းေကာင္း သံုးခဲ့ၾကသည္။ ယခုအခါ အဆင္အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိ ေပၚပင္တဘက္မ်ားကိုအသံုးျပဳေလသည္။
ဦးေခါင္းေပၚတြင္ေခါင္းေပါင္း၊ တဘက္ေပါင္းထားသည့္ျပင္၊ “ ကတူဆဲ့ ” ေခၚ ဆံထိုးႏွစ္ခုကိုလည္းစိုက္ထုိးထားၾကသည္။ တစ္ခုမွာ ငွက္ေပ်ာဖူးပံုသ႑ာန္ေဆာင္၍ တစ္ခုမွာ ကြမ္းသီးအရြယ္ရွိအလံုးျဖစ္ေလသည္။ ငွက္ေပ်ာ္ဖူးပံုသ႑ာန္ဆံထုိးကို မိခင္နဂါးမ၏အေမာက္သ ဖြယ္အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ကြမ္းသီးလံုးပံုဆံထုိးကိုနဂါးမ၏မ်က္လံုးအျဖစ္လည္းေကာင္း ရည္ရြယ္၍ ဆင္ယင္ၾကျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ဆံထုိးကို ပြဲလမ္းသဘင္ရွိေသာအခါမွသာ ဆံထုိးတြင္ထုိးစုိက္ဆင္ယင္ၾကသည္။ ဆံထုိးကို ပန္းခက္ပန္းႏြယ္မ်ားျဖင့္ေဖာ္ထား၏။
 |
| ကတူဆဲ့ ေခၚ ဆံထိုးမ်ား |
ပအုိ၀္းအမ်ဳိးသမီးမ်ား၏နားတြင္ ေရႊနားေတာင္း၊ ေရႊျပားလိပ္နားေတာင္းတုိ႕ကို ပန္ဆင္ထားၾက၏။ “ နားေတာင္း ” ကို ပအုိ၀္းတုိင္း ရင္းသားတုိ႕က “ ေပလာထူ ” ဟုေခၚသည္။ “ ေပလာ ” ေခၚ နားေတာင္းကို အခ်ဳိ႕ကေရႊျပားျဖင့္ျပဳလုပ္ၿပီး၊ အခ်ဳိ႕ကေရႊျပားလိပ့္သ႑ာန္အပြ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ေရႊျပားမွာ အလ်ားတစ္ေပခန္႕ရွိၿပီး၊ အနံ တစ္လက္မခန္႕ရွိေလသည္။ ေရွးအခါက အမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ နားေပါက္က်ယ္သ ျဖင့္ ေရႊျပားလိပ္နားေတာင္းကိုပန္ဆင္ၾက၏။ နားေပါက္က်ဥ္းသူမ်ားမွာ နားသန္သီးကိုသာပန္ဆင္ၾက၏။
“ ေပလာထူ ” ေခၚ နားေတာင္းကိုျပဳလုပ္ၾကေသာေရႊမွာ ပုရပိုက္ေရႊျဖစ္သည္။ နားေတာင္းတစ္ဘက္လွ်င္ ေျခာက္က်ပ္သားခန္႕ရွိ ေလသည္။ အခ်ဳိ႕ကနားေတာင္းေအာက္တြင္ နားသန္သီးကိုဆက္ဆြဲၾကေသး၏။ နားသန္သီးမွာႏွစ္က်ပ္သားခန္႕ရွိေလသည္။ အခ်ဳိ႕ေငြေၾကး ခ်မ္းသာသူမ်ားမွာ နားတစ္ဘက္လွ်င္ နားသန္သီးသံုးခုအထိဆြဲတတ္ၾကသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္နားေတာင္းက ေျခာက္က်ပ္သား၊ နားသန္သီးသံုး ခုက ေျခာက္က်ပ္သား၊ ေပါင္းဆယ္ႏွစ္က်ပ္သားခန္႕ဆြဲၾကသည္။ ေလးလံလြန္းသျဖင့္ အေနအထုိင္က်ဥ္းက်ပ္ေစ၏။ သို႕ေသာ္လည္းျမတ္စြာ ဘုရား၏ တရားေတာ္ကိုနားမွအစဥ္ပန္ဆင္သည့္သေဘာျဖင့္ အျမတ္တႏုိးပန္ဆင္ၾကသည္။
ဤသို႕ေရႊလိပ္နားေတာင္းမ်ား၊ နားသန္သီးမ်ား၀တ္ဆင္ထားျခင္းသည္ အေနအထုိင္က်ဥ္းက်ပ္ေစသျဖင့္ ေပလိပ္သ႑ာန္ အပြနား ေတာင္းကိုသာ၀တ္ဆင္ၾကေတာ့သည္။ အခ်ဳိ႕မွာ နားရြက္အေပါက္ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ေနသျဖင့္ ၿမိဳ႕ေပၚေဆးရံုမ်ားသို႕တက္၍ျပန္ခ်ဳပ္ၾက၏။
ေရွးကအမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ ေငြလက္ေကာက္မ်ားကို၀တ္ဆင္ၾက၏။
ေငြလက္ေကာက္မွအလံုးေရာအျပားပါရွိေလသည္။ ေရွးက
လက္ႏွစ္ဘက္စလံုးတြင္ တစ္လက္မခန္႕ရွိေသာ ေငြလက္ေကာက္ကို၀တ္ဆင္ၾကသည္။
လက္တစ္ဘက္လွ်င္ ေလးခုခန္႕၀တ္ဆင္ေလသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္အမ်ဳိးသမီးမ်ား
စပါးေထာင္းလွ်င္ ေငြလက္ေကာက္မ်ားကို ထိခုိက္ပြတ္တုိက္သံကို ၾကားေနရတတ္သည္။
ယခုအခါေငြလက္ေကာက္ ၀တ္ဆင္ျခင္းကိုမေတြ႕ရေတာ့ေခ်။ ေငြလက္ေကာက္အစား
ေရႊလက္ေကာက္မ်ား၀တ္ဆင္လာသည္ကိုေတြ႕ရသည္။
 |
| ပအိုဝ္းေခါင္းေပါင္းႏွင့္ ဆံထိုးအရွည္ႏွစ္ခုဆင္ျမန္းထားေသာ နန္းခင္ေဇယ်ာ |
ထုိ႕ေၾကာင့္ေခတ္သစ္ပအုိ၀္းအမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ ေလးလံလြန္း၍ ၀တ္ဆင္ျခင္းမျပဳၾကေတာ့ေပ။ ေငြေျခက်င္းအစား ဒန္ေျခက်င္းႏွင့္ “ ဗုိလ္ပြားႀကိဳး ” ေခၚခ်ည္ႀကိဳးကိုသာ၀တ္ဆင္ၾကေတာ့၏။ ေတာင္ခံကိုေရွးက်ေသာ ေက်းရြာမ်ား၌လည္းေကာင္း၊ ပြဲလမ္းသဘင္ရွိေသာ အခါမ်ား၌လည္းေကာင္း အခ်ဳိ႕၀တ္ဆင္ေနၾကေပေသးသည္။
မႈန္နံ႕သာလိမ္းျခယ္ျခင္း
ပအုိ၀္းအမ်ဳိးသမီးမ်ား၏ မ်က္ႏွာလိမ္းျခယ္မႈ အလွအပအတြက္အသံုးျပဳမႈမ်ားမွာ မထူးျခားလွေပ။ ျခယ္သမႈအလွထက္ သဘာ၀ အလွကိုသာမက္ေမာၾကဟန္တူသည္။ ႏႈတ္ခမ္းနီဆုိးေဆးႏွင့္ မုိးပြင့္ (စႏုိး) မိတ္ကပ္မ်ားေလာက္ကိုသာသံုး၏။ ႏႈတ္ခမ္းနီဆုိးေဆးျဖင့္ ပါးအုိ႕မ်ား နီေနေအာင္ဆုိးထားတတ္ၾကသည္။ ပါနီဆုိးျခင္းကို ပင္လံု၊ လြိဳင္လင္ေဒသပတ္၀န္းက်င္ရွိ ပအုိ၀္းအမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ အပ်ဳိေဖာ္၀င္စကပင္ စတင္၍အၿမဲမျပတ္ပါးနီဆုိးၾကသျဖင့္ အသက္သံုးဆယ္နီးပါးတုိင္ ပါးအုိ႕မ်ားနီေနတတ္ေလသည္။
 |
| ဖတ္ရႈေပးတာေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္.......ေနာ္ |
သင့္မိတ္ေဆြေတြကို Share ေပးျခင္းျဖင့္ မွ်ေဝေပးပါဦး
ေလးစားစြာျဖင့္
ေလးစားစြာျဖင့္
စိုင္းေနာင္ျပည့္
